Ik kon alleen maar blijven staren..

Weekend nummer 2. Het voelde voor het eerst alsof we ook echt even op vakantie waren. We sliepen in het Full Moon hotel op het Unawatuna strand. Een prima hotel voor Sri Lankaanse begrippen. Simpele badkamer en een kamer met een tweepersoonsbed erin. Gelukkig had ik een klamboe mee want er waren wel erg veel muggen. Ook de lakenzak kwam goed van pas, want de lakens waren niet zo mooi wit zoals we dat in Europa kennen. We kwamen 's avonds in het donker aan, dus goed zien hoe mooi het was, kon toen nog niet. De volgende ochtend moesten we om 05.30 al vertrekken omdat we met een klein groepje Whale Watching gingen doen. Het was 40 minuten rijden naar de boottocht die zo'n 3 uur zou duren. Uiteindelijk een 6 uur (!) durende rit op een wilde zee en veel kotsende mensen gehad. Zelf was ik ook behoorlijk misselijk op een gegeven moment, maar wel alles binnen kunnen houden gelukkig. Het was het wel allemaal zeker waard. Na 2 uur zoeken hebben we de 4 uur daarna een vinvis gezien, een blauwe vinvis, dolfijnen, vliegende vissen en een schildpad. Onderweg naar huis stopten we nog om een foto bij wat paalvissers te maken. Ze wilden er natuurlijk wel geld voor..

Maaaar eenmaal aangekomen op ons strand zagen we het eindelijk bij daglicht! Als je onze deur open deed stond je gelijk met je voeten in het zand en 100 meter verder stond je in de meest prachtige oceaan die ik ooit gezien heb! Het was heerlijk! Het eten was lekker en nog steeds meer dan goed betaalbaar. Je at met je voetjes in het zand, het water van de oceaan was lekker warm en mooi lichtblauw. Die middag hebben we dus gelijk een duik genomen.  Toen we vervolgens lekker op het strand lagen, hebben we voor het eerst in ons leven een kokosnoot gedronken! Super leuke ervaring! Het was een oranje kokosnoot, dus je kon het vruchtvlees ervan niet eten kwam ik later achter. Blijkbaar is hij dan nog niet rijp. Het sap was heel apart, ik ben er nog steeds niet over uit of ik het nou echt lekker vind of niet. Goeie reden om het gewoon nog een keer te proberen ergens deze weken dus!

Die avond brachten we een bezoek aan de Nederlandse forten. Die plek schijnt in de top 10 mooiste zonsondergangen van de wereld te staan. Het was er ook prachtig, maar helaas ook erg bewolkt. Geen mooie zonsondergang dus.. Wel heerlijk onbeperkt curry's gegeten daar :) Daarna zijn we ook vrij snel terug naar het hotel gegaan want het begon hard te stormen en onweren.

Zondag begon met een heerlijk zonnetje en lekker zwemmen in de oceaan die nog mooier was met deze zon erop. Daarna was het ontbijten, spullen pakken en gaan, want er was weer een planning. De eerst stop was bij het tsunami museum. Mede opgezet door een Nederlandse vrouw en een Sri Lankaanse vrouw die haar verhaal vertelde. Het museum was haar oude huis, de muren hingen helemaal vol met foto's en teksten. Ze was op de dag van de tsunami ook op het strand,  dus zij en haar familie hebben moeten rennen voor hun leven. Ik vond het erg knap hoe ze dit als werk kan doen iedere dag.  Elke dag naar die aangrijpende foto's kijken, elke dag weer dat trieste verhaal vertellen, ik vond het indrukwekkend om te zien en horen. Datzelfde strand waar wij genoten hadden dit weekend, was vol puin en dode lichamen na de tsunami. Dat is gek en eigenlijk erg moeilijk om te beseffen.

Als laatste stop zijn we nog bij een schildpadden opvang geweest en veel schildpadden gezien.  Van schildpadeieren die leken op pingpongballen,  tot hyperactieve babyschildpadjes, tot slome grote schildpadden en gehandicapte schildpadden die lichaamsdelen misten vanwege verstrikking in een vissersnetten. De dieren werden hier opgevangen en daarna weer vrij gelaten zeiden ze. Toch had ik gemixte gevoelens omdat ze er wel 1500 LKR voor vragen. Beetje uitbuiting van de schildpadden dus. En de schildpadden zagen er niet gelukkig uit.

Nu zitten we in hetzelfde busje als de heenweg, terug naar huis. Jammer om alweer afscheid te moeten nemen van het strand, maar dit was nog maar weekend nummer 2.

Deze week hebben we meegelopen met miss Medha. Zij werkt op de afdeling kinderen, orthopedisch man en - vrouw. Op de afdeling kinderen had ze het helaas erg rustig, dus daar hebben we niet heel veel gezien. Een paar kinderen die moeite hadden met lopen en wat training / advies nodig hadden. Op beide orthopedische afdelingen konden Joost en ik niet veel zelf doen, maar hadden we vooral een observerende rol. Hier lagen veel mensen met fracturen,  die behandeld werden met externe fixatie. In de eerste week zagen we veel X-rays van deze methode, dus het was erg gaaf om dit in het echt te zien! Maar veel deed miss Medha niet met de patiënten. Af en toe wat mobiliseren, af en toe wat chest therapy en natuurlijk transfers aanleren. Omdat zij zelf niet goed Engels sprak, hielden we ons ook een beetje in qua vragen stellen. Ze begreep het vaak niet of kon niet een goed antwoord geven. Dus dat was erg jammer, maar we hebben zeker een hoop nieuwe indrukken opgedaan! Zo lag er in het midden van het gangpad een man met een dikke vleeswond waarvan het verband vervangen werd. Vanaf zijn linker knie, helemaal omhoog en door naar zijn rechter bovenbeen lag het open. Het vel was er volledig af en je kon alle spieren mooi zien zitten. Ik was gelijk mn aandacht voor onze patiënt die gemobiliseerd werd kwijt natuurlijk. Ik kon alleen nog maar naar die wond kijken. Gek genoeg vond ik het eerder interessant dan eng of vies. Ik kon er stukken beter tegen dan de eerste keer op de ICU vorige week.

Dit weekend gaan we de cultural triangle doen en het beloofd een indrukwekkend weekend te worden met heel veel te zien! Volgende week Verder op de KTICU. (Kidney Transplantation) geen idee wat ik daar kan verwachten,  maar dat vertel ik in mn volgende verhaal!